شهر زیرزمینی تورنتو که به شیوه فضاپیماها نگهداری می شود

شهر تورنتو شبیه دیگر مناطق کشور کانادا، به لحاظ آب و هوایی شهر سردی است از این رو در زیر این شهر تونل یا شبکه ای زیرزمینی برای تردد مابین مقاصد مختلف شهری ایجاد شده که طراحی و شیوه ی نگهداری آن بسیار منحصر به فرد است. به گزارش ایسنا، علی رغم سرمای زیاد زندگی همچنان در شهر تورنتو جریان دارد اما زمستان به هر حال در چنین عرض جغرافیایی غیرقابل تحمل است. برای همین مردمان این شهر زیرزمین را نیز برای تردد خود در سطح شهر به عاریه گرفته اند. در اوایل قرن گذشته و همزمان با رویش و سربه فلک کشیدن آسمانخراش ها در مرکز شهر تورنتو، در زیرزمین آن نیز فضای راهرو مانند پرپیچ و خمی متشکل از تونل های متعدد توسعه یافت، به گونه ای که اتصال این تونل ها در مجموع شهری به وسعتی چهارمیلیون فوت مربع را در زیر شهر تورنتو شکل داد. در حدود صدهزار نفر به طور مستمر از طریق این راهرو زیرزمینی در شهر تردد می کنند که ۲۵۰۰ نفر آنها افرادی هستند که در همین محوطه مشغول به کارند. حدود ۱۲۰۰ فروشگاه در این شهر زیرزمینی وجود دارد و دسترسی به این مسیر برای صاحبان دفاتر کار واقع در برج هایی که بر روی این مسیر قرار دارند، به ازای هر فوت مربع ۲ دلار می ارزد. "پییر بلانگر" که یک معمار چشم انداز است این راهرو زیرزمینی را به "سیستمی متشکل از مجموعه گره ها" توصیف می کند، به طوریکه فروشگاه ها و اغذیه فروشی ها گره های این سیستم هستند که با محورهایی با هم متصل شده اند. وی همچنین این شبکه را به "اینترنت" تشبیه کرده است زیرا فضایی است که عمومی تلقی می شود با این حال به طور خصوصی مورد نگهداری قرار می گیرد. "کن جان" که به مطالعه دقیق چگونگی تاسیس خردخرد این فضا که کانادایی ها به آن PATH می گویند، پرداخته، این "گذرگاه" را اینگونه توصیف می کند: «یک زیرسیستم خردخرد ایجاد شده که مستقیما به شهر یکپارچه تشکیلات اقتصادی متصل می شود و به ساکنان شهری که در امتیاز و برتری پیشانی سفید هستند، خدمات رسانی می کند.» زمینی ترین توصیف برای PATH اینست که به سادگی یک نوع گذرگاه جایگزین برای مسیر پیاده روی است؛ چرا که یکی از حدود ۵۰ سیستم بزرگ پیاده روی موجود در سراسر جهان می باشد. اما حتی می توان آن را یک فضاپیمای زیرزمینی نامید چرا که بسیار شبیه به فضاپیماهایی است که خیلی از آدم ها دوست دارند یک بار هم که شده در زندگیشان بر آن سوار شوند. در واقع این فضای زیرزمینی یک اقلیم پایدار کاملا کنترل شده است که به طور مصنوعی اتمسفر مورد نیاز برای زندگی و دوام انسان را فراهم می کند. دستورالعمل هایی برای طراحی عناصر مختلف در این شهر زیرزمینی ارائه شده که همه چیز را در اینجا پایدار نگه می دارد. برای مثال در شهر تورنتو کانترست های نوری بلند چندان وجود ندارد چرا که شهری نامتجانس است. اما در این فضای زیرزمینی در حقیقت یک نور مصنوعی برای تاریکی نسبی وجود دارد و این نورپردازی چنین توصیه ای را در این پیاده راه موجب شده است: « از محوطه های بسیار روشن و/یا سایه بپرهیزید و در فضایی به مسیر خود ادامه دهید که به طور نسبی نور یکسانی دارد و از ۴:۱ تجاوز نمی کند (نسبت میانگین برای سطح تداوم روشنایی بر سطح کمینه روشنایی).» به منظور حفظ ایمنی، به معماران این شهر زیرزمینی گفته می شود که از ایجاد گوشه های کور در اطراف که ممکن است کسی بتواند از آنجا پایین بپرد، اجتناب کنند. اگر هم مناطقی وجود داشته باشد که خطرناک به نظر برسد، در آنجا آینه های محدب نصب می شود. در جاهایی هم که تردد کم است از دوربین های امنیتی استفاده می شود. در اینجا حتی تجهیزات صوتی هم طراحی شد تا پژواک صدا کاهش یابد. دستورالعمل های طراحی تورنتو قید کرده اند که انعکاس هر اتفاق صوتی در این فضا می بایست در میزان کمتر از نیم ثانیه حفظ شود. تمامی این تلاش ها برای تولید یک فضا به طور مصنوعی در اینجا انجام می شود. اما در هر حال اینجا جاییست که زندگی در آن جریان دارد؛ مردم در اینجا کار می کنند، مردم در اینجا غذا می خورند و بدن های آنها میلیون ها ساعت با محیط غیرطبیعی آن در تعامل است.

 یکشنبه 21 اردیبهشت 1393، خبرگزاری ایسنا